ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုင္ပါတယ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသခ်ာသိတဲ့လူက စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ အေတြးေတြထဲမွာ ပိတ္မိေနတဲ့ လူကေတာ့ အမွန္တရားကို မျမင္ႏိုင္ဘူးေပါ့။
ကိုယ္လဲက်ေနတဲ့အခါ ထူေပးမယ့္သူကို ေစာင့္မေနသင့္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ျပန္ထလို႔ရတာပဲ။ လူ႔သေဘာက ကိုယ္အားနည္းေနရင္ အားေပးတာမ်ိဳး သိပ္လိုခ်င္တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ခ်မ္းသာမႈက သူမ်ားသနားမွ ရသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။
စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာတဲ့ သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ထက္ျမတ္တဲ့ သူျဖစ္ခ်င္တယ္။ ကုိယ့္လမ္းကိုယ္ တည့္တည့္မတ္မတ္ေလ်ွာက္ႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဒီသေဘာတရားေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေလာက္ပိုင္သလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း နဲ႔ တိုက္ရိုက္ ဆက္စပ္တယ္။
တကယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆုပ္ကိုင္ မိသြားရင္ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ နားမေယာင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူလာတိုက္ခိုက္ပါေစ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္မွ လမ္းမေခ်ာ္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲ သိေနေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားလည္ေနတာနဲ႔ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ တည့္တည့္ေလွ်က္ေနတာနဲ႔ဘဲ သူမ်ားကိုယ့္ကိုဝင္စြက္ဖတ္ေနတာေတြကို ဂ႐ုမစိုက္အားေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေနရာက ျပန္စရမလဲ ေသခ်ာတဲ့ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ႐ွိတယ္။ အခ်ိန္ျဖဳန္းရတာေတြ နည္းလာတယ္။ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တိုးတက္လာမွန္း သိလာေလ ကိုယ္ဟာလက္႐ွိေနရာထက္ ပိုသာတဲ့ ေနရာတခုမွာ ႐ွိသင့္မွန္း လက္ခံလာေလ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထား တတ္လာေလ၊ ဒီလိုလူေတြအတြက္ အခ်စ္ဆိုတာ အားကုိးမွီခိုဖိ့ုထက္ ခ်စ္ဖို႔သပ္သပ္ ဘဲ ျဖစ္လာတယ္။
သူဘယ္လိုေနမွ စိတ္ခ်မ္းသာလဲ ေသခ်ာသိလာတယ္။ အဲ့ဒီ မွာ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ေျပာတာေလးအမွတ္ရမိတယ္။
"လူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမႈဟာ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့သူမွသာ စစ္မွန္တဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ရႏိုင္တယ္။ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းတဲ့ သူဟာ ပိုစိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ႐ိုးသားတဲ့သူဟာ ပိုစိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ေနာင္တရစရာမ႐ွိတဲ့သူဟာ ္ပိုစိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ငါဟာ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ သူလု့ိ မွန္မွန္ကန္ကန္ခံစားရဖို႔ လိုပါတယ္" တဲ့။
ဒါကလည္း ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္သိေနဖို႔ အဓိကပါပဲ။ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ပ်က္စီးသြားပါေစ အစကျပန္စဖိ့ု ခိုင္မာတဲ့ စိတ္႐ွိေနသင့္တယ္။ လဲက်တိုင္း ထူေပးမယ့္ လူကို မေစာင့္ဘဲ ကုိယ့္ေျခနဲ႔ကိုယ္ျပန္ရပ္ႏိုင္သင့္တယ္။ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမႈက ဆက္စပ္ေနလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္ရမယ္။ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔လိုတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုင္မွန္းသိလာေလ လြတ္လပ္လာေလ အစစ္အမွန္မွာ ေပ်ာ္တတ္လာေလ။
ခ်စ္တဲ့
ခင္ျခဴးသာ
